Bosonoga Paryżanka

 Powstała w czasie kursu u Patrycji. Na początku nie miała żadnych bucików, ale i tak wybrała się na spacer, 

by uczestniczyć w sesji fotograficznej.

Kilka dni później dostała rower, więc musiała pożyczyć trampki od starszego kolegi. Okazało się także, że nie jest tak idealna, jak myślałam. Ma wadę wzroku i musi nosić okulary. Nie żal mi jej, bo uważam, że dodają jej powagi.

Bawiła się misiem 

i ze swoim pieskiem.

Na koniec była już tak zmęczona, że postanowiłam dać jej spokój.

Kotek dla Jerzyka

 Był już jeżyk dla Jerzyka (klik) A teraz będzie kocyk kotek dla maluszka. Kocyk byłby już dawno gotowy, ale źle obliczyłam potrzebną ilość czarnej włóczki. Na nieszczęście - dodatkowo - kupiłam tę włóczkę u Chińczyków, a teraz ta przesyłka idzie i idzie, i idzie...

Najpierw było tak: 

Potem wyglądało to w ten sposób:

I właśnie wtedy zabrakło czarnego koloru.

To już drugi kocyk wykonany przeze mnie w ten sposób. Pierwszy (klik) użytkują już ponad trzy i pół roku. Sprawuje się bardzo dobrze. Nie straszne mu pranie i wojaże w różnych warunkach.

Koniec lata w moim ogródku

 Oj tam, oj tam - zaraz ogródek. Po prostu takie coś wokół domu. Praca w tym czymś sprawia wielką radość mojemu mężowi. A ja chodzę, fotografuję i nagrywam filmiki. Na najnowszym z nich przyszła pora na pożegnanie z tegorocznym latem. No, i smutno się robi na sercu. A jednocześnie rodzi się nadzieja, że jesień będzie łaskawa dla nas.

Spotkanie absolwentów

 Swego czasu pracowałam w Salezjańskim Liceum. Niestety, szkoła ta została zlikwidowana. Jednakże osoby, które ją ukończyły czują się prawie jak rodzina. Jedna z absolwentek od ponad miesiąca próbowała zorganizować wielkie spotkanie byłych uczniów i nauczycieli. Przedsięwzięcie naprawdę niełatwe, ale się udało. Dzisiaj idę zobaczyć moich dawnych wychowanków i kolegów z pracy (nota bene z którymi do dzisiaj mam kontakt).

Przypomniałam sobie, że kiedy tam uczyłam, a była lekcja o znaczeniu mięczaków, to zakładałam naszyjnik, który zrobiony jest z muszelek. Postanowiłam więc, że dzisiaj nawiążę do tego mojego dawnego zwyczaju. Wykonałam prościutkie kolczyki i wisiorek z nowych muszelek. 

Prostota i minimalizm   - to mi się podoba. 😍👍

Elastyczne zamykanie oczek

 Sweterki często, a właściwie to najczęściej, wykonuję od góry. Skarpety zaś zawsze robię od palców. Konieczne jest zatem takie zamykanie oczek ściągacza, żeby były elastyczne. Do tej pory robiłam to igłą, ale zdarzyły się przypadki, że brakło mi nitki i był kłopot. 

Ostatnio znalazłam metodę - bardzo prostą, by kończyć robótkę w taki sposób:

Polecam.

Jeżyk dla Jerzyka

 Pierwszy prezent dla nowonarodzonego Jerzyka? Oczywiście jeżyk! 

Powstał z włóczki HIMALAYA Dolphin Baby. Wykonany szydełkiem nr 3,75 mm. Na igiełki użyłam YarnArt Samba i zrobiłam je na drutach nr 4,5.

Na początek zostały zrobione wszystkie części: dwie nóżki,

dwie rączki,

dwa uszka,

mordzia, ogonek, tułów i główka

- to był jeden wieczór. Potem wszystkie części zostały zeszyte (nóżki i rączki połączone z tułowiem w sposób umożliwiający poruszanie nimi),

a następnie zrobione były igiełki

- drugi wieczór. Na koniec przyszyłam igiełki i zrobiłam zdjęcia - to był kawałek popołudnia.

 

Jeżyk został wykonany wg filmów #игрушкипооднойсхеме

część 1:

część 2:

Oczka rakowe dla opornych

Na początku swojej przygody z szydełkiem miałam spore problemy z ładnym wykonaniem oczek rakowych. W końcu jakoś się ich nauczyłam, ale nie lubiłam korzystać z takiego wykańczania robótki. Jednakże znalazłam gdzieś inny sposób na "raczki". Wydaje mi się dość prosty. Teraz, kiedy trzeba zastosować oczka rakowe korzystam z niego. Zawsze ładnie wychodzą.

Oto filmik, który dla was przygotowałam, pokazujący inny sposób na te oczka:

Suplement do wczorajszego posta

 Okazuje się, że wczorajszym wpisem wywołałam burzę. Niektóre osoby poczuły się osobiście dotknięte. A ja nie miałam zamiaru nikogo piętnować.  Napisałam, że moim zdaniem oferowany w sklepie sweter był zbyt drogi w stosunku do jego jakości i pracy, którą trzeba było wykonać. Tyle. 

Jedna z pań, które zostawiły komentarz pod postem zarzuca mi, że skrytykowałam osoby, które sprzedają rękodzieło. Nie wiem, dlaczego odniosła takie wrażenie. Ja pisałam o jednym, konkretnym wyrobie, nie o całej idei sprzedawania prac ręcznie robionych. I, owszem, sama mam wrażenie, że rękodzieło nie jest doceniane w Polsce. Niektóre rzeczy wymagają wielu godzin pracy - projektowania, wymyślania wzorów, używania drogich materiałów (np. metali i kamieni szlachetnych). Ludzie prowadzący oficjalną działalność płacą podatki i ZUS, a to też podnosi koszty pracy. Ja to rozumiem.

Jednocześnie ta sama osoba skrytykowała mój wybór włóczki. Ma do tego prawo. Nie obrażam się za to, chociaż uważam, że nie ma racji. Ja również mam prawo do wyrażenia własnego zdania. 

Pokusiłam się i odnalazłam zdjęcia tego krytykowanego przeze mnie swetra. Długo mu się przyglądałam. Zauważyłam, że oczka nie są równe, części zszyte są niezbyt starannie. Może taki był zamysł, nie wiem. W końcu moda, to moda - ludzie noszą potargane spodnie i jest to dzisiaj widok codzienny, który nikogo już nie wzrusza. Może w przypadku tego sweterka ktoś założył, że ma wyglądać na niedbale zrobiony. Wydaje mi się też, że zrobiony był na dość grubych drutach. Szacuję, że jego wykonanie zajęło 2-3 dni. Jako kobieta, która potrafi sama wykonać pulower, oceniłam, że cena proponowanej rzeczy jest za wysoka i tyle. I umieszczę fragment jednej fotografii, na której widać miejsce połączenia rękawa z korpusem. Całość wykonana jest z czterech prostokątów. Na rękawach i na dole swetra są około dwucentymetrowe ściągacze. Ale nie napiszę jaki to sweter i z jakiego sklepu, bo nie chcę podpaść pod RODO, czy to tam jeszcze.

Zapraszam do komentowania.

Sweter, który nie kosztował 670 zł

 Teraz będzie historia o tym, jak prosty pulowerek może nie kosztować ponad 670 (!) polskich nowych złotych.

Pewnego dnia, nie „dawno, dawno temu” rozmawiałam z córką o tym, że kobiety potrafią na dbanie o swój wygląd - urodę, ubiór, dodatki, biżuterię itp. - wydawać całkiem spore sumy. I właśnie wtedy „latoodrośl” ma z wielkim żalem pokazała mi stronę sklepu w internetach (nie pamiętam nazwy, ani adresu, a nawet gdybym pamiętała, to nie robiłabym im reklamy), gdzie prosty pulowerek oversize kosztował jakąś kosmiczną cenę - prawie siedem stówek. Zaniemówiłam na dobrą chwilę i wpatrywałam się w to cudo, jak sroka w kość z rozdziawioną paszczą. A córcia pyta: „Trudne to do zrobienia?” Wróciłam do świata żywych i odpowiedziałam, że w tym momencie zastanawiam się, dlaczego oni chcą tyle pieniędzy za najprostszy sweter świata. Takie, to ja robiłam będąc nastolatką, kiedy nie umiałam wydziergać podkroju na pachy i szyję. Oczywiście, nie powstrzymałam się od drobnej złośliwości, że można było się nauczyć operować przyborami dziewiarskimi, kiedy matka się narzucała w roli tzw. „miszcza”, „koucza”, czy co tam jeszcze… I samej sobie takie coś „wydrutować”. Przyznać jednak trzeba, że przy dwójce maluchów, które potrzebują ciągłej uwagi mamy, trudno byłoby ten plan wykonać. 

Dla moich dzieci zrobię wszystko (no, prawie), co może je uszczęśliwić. Oczami duszy widziałam te wszystkie projekty, które muszę na później odłożyć. I dusza moja zapłakała cichutko, ale nie tak znowu rozpaczliwie i długo, bym się zawahała. Zaproponowałam więc, że wydziergam dla niej podobny sweterek, tylko troszkę bardziej skomplikowany. Chodziło mi o to, że nie cierpię zszywania, dlatego pulower wykonam w jednym kawałku.

Nie napiszę tu, że trwało to tydzień, ani nawet 10 dni. Zaczęłam w czerwcu, skończyłam dzisiaj. Moja osobista pani Władzia jest trochę za gruba do tego sweterka, ale córka pewnie nie będzie chciała pozować, dlatego sweterek jest trochę opięty.

Podsumowując: prosty pulowerek w paski wykonany został na drutach 3,5 oraz 4,5 mm z włóczki YarnArt Everest Fine (70% akryl i 30% wełna) kolor nr 8023. Zużyłam dokładnie 40 dkg, a koszt  to niecałe 60 zł. Oczywiście nie wliczam kosztów robocizny i przyrządów, że nie wspomnę o podatkach, ZUSie, energii elektrycznej, wyżywieniu dziergaczki itp. 😉

P.S.

W związku z oburzeniem, jaki wywołał ten post, napisałam do niego suplement (tutaj). Zanim zaczniecie mnie oceniać, przeczytajcie również ten dodatek.

Moje MALEŃSTWO wyszło za mąż

 Robiłam i robiłam tę biżuterię ślubną (tu, tu i tutaj pisałam o tym). Wszystko dla mojej córki. Mam wrażenie, że dopiero ją powitaliśmy na świecie, a już opuściła gniazdo rodzinne. Pusto i cicho zrobiło się w domu. Enya tęskni i czeka na pańcię, która teraz będzie gościem - oby jak najczęstszym.

Moim zdaniem wesele należało do udanych. Pogoda dopisała, goście się bawili do białego rana, więc chyba zadowoleni. Sala weselna była pięknie przystrojona świeżymi kwiatami w kolorach ecru i pudrowego różu. Jedzenie wyśmienite i w obfitości.

Dwa dni później córka obroniła pracę licencjacką, a jeszcze tydzień później dostała się na kolejny kierunek studiów. Lipiec obfituje w ważne i radosne dla nas wydarzenia.

A na zdjęciach przykład przybrania jednego ze stolików, które dostaliśmy po przyjęciu do domu. Kwiaty "trzymały się" przez tydzień.

Na wesele polecam Chyżbet - tak, tak - ten od kostki brukowej 😇

Międzynarodowy Dzień Dziergania w Miejscu Publicznym 2021

Obchody Światowego Dnia Dziergania w Miejscach Publicznych były wczoraj. Wymyśliła go w 2005 roku Danielle Landes, która stwierdziła, że miłośnicy robienia na drutach powinni mieć jeden dzień, w którym będą mogli się poznać i rozwijać swoją pasję wspólnie. Publiczne obchody, które odbywają się w drugą sobotę czerwca, mają również rozwiać powszechny mit, że na drutach robią wyłącznie „babcie”. Na oficjalnej stronie święta spotkania organizują państwa z całego świata, np.: USA, Australia, Włochy, Finlandia i RPA. Święto staje się coraz bardziej  popularne. Od 2012 roku organizowany jest już nie Dzień, ale Tydzień Robienia na Drutach w Miejscach Publicznych. Obchody nie omijają również Polski.  Postanowiłam więc przyłączyć się do tego fajnego święta. Zrobiłam wydarzenie na FB i dziarsko pomaszerowałam w wyznaczone - sądzę, że bardzo urokliwe - miejsce w naszej wsi. W tym roku nikt do mnie nie dołączył 😰, czyli trochę wyszło na to, że na drutach jednak robiła tylko ta przysłowiowa babcia. Może za rok uda mi się kogoś jeszcze zmobilizować do wspólnego dziergania...

 

Przesyłka z hobbii

 Raz się żyje!  

I niedługo jest Dzień Matki. Już wiem, co dostanę od dzieci w prezencie. Czasami dobrze, jak cię zapytają, o czym marzysz, a sama tego nie kupisz, bo... 

bo za drogie, 

bo są inne - ważniejsze rzeczy do kupienia, 

bo jeszcze dziesiątki innych powodów.

A ja dostanę coś takiego, o czym jest ten film: