Dla łakomczucha

Jestem łakomczuchem. Łakomczuchem wybiórczym. Uwielbiam słodycze. Mogę sobie odmawiać ich jedzenia nawet przez pół roku. Warunkiem jest to, by nie brać do ust ani kęsa ciasta, ciasteczka, ani jednego cukiereczka, czy kawałeczka czekolady. Między bajki włożyć mogę "dobre rady" typu: masz ochotę na coś słodkiego? Zjedz okienko gorzkiej czekolady. U mnie NIGDY nie kończy się na jednym okienku. A przecież nie chcę rezygnować z drobnych przyjemności. 

Wymyśliłam więc, że zacznę produkować suszone owoce. Też mają dużo kalorii, ale w ich przypadku umiem skończyć na kilku drobnych kęsach. Zakupiłam więc nowe ustrojstwo do kuchni:

Już dwa razy suszyłam owoce i jestem zadowolona. 

Co jeszcze można suszyć (oprócz grzybów) - podpowiedzcie mi.
Z radością witam nową obserwatorkę - Ewę.

Miałam imieniny...

... i dostałam cudny prezent od mojego dzieciona. Grzechem byłoby nie pochwalić się nim tutaj. Owym prezentem były drożdżówki z truskawkami.

Chociaż na zdjęciach widać je jeszcze przed upieczeniem, to i tak wyglądają apetycznie, prawda?

Szydełkowe wypieki

Od dzieciństwa, kiedy tylko po raz pierwszy miałam w ręku szydełko, używałam takich zwykłych - metalowych:

I wydawało mi się, że takie są najlepsze. To nic, że obcierały mi skórę na dłoni, że miałam czasem bąble od szydełkowania - kupowałam tylko takie i koniec! Aż pewnego razu... postanowiłam kupić sobie szydełko japońskie, o takie:

 I wtedy zakochałam się. Ale co zrobię z moimi starymi przyjaciółmi? Pozbędę się ich? Wyrzucę? Miałam lepszy pomysł. Kupiłam modelinę.

 Na początku przygotowałam jedno szydełko, bo nie wiedziałam, jaki będzie efekt. Oblepiłam je modeliną. Starałam się uformować taką rączkę, jak w cloverze, ale zanim upiekłam je w piekarniku, to wzięłam do ręki i zrobiłam kilka oczek łańcuszka. Dzięki temu rączka dopasowała się do mojej dłoni. Wypiekanie trwało 15 minut, ale nie mogłam się doczekać, a jeszcze trzeba było trochę czasu poświęcić na wystudzenie mojego "wypieku". Potem wzięłam nowe-stare szydełko do ręki i nie mogłam go odłożyć, takie było wygodne. Aż córka zwróciła na to uwagę: "Dlaczego, mamo, cały czas trzymasz to szydełko?" Odpowiedź była tylko jedna "Bo jest takie wygodne".

Skoro tak udało się z jednym, to "upiekłam" pozostałe. Każde ma trochę inną rączkę i może nie wyglądają, jak te fabryczne, ale wszystkie są moje - indywidualne, idealnie dopasowane do mojej dłoni.

Przepis dla Basi N.

Żałuję, że nie mogę poczęstować Cię, Basiu, tymi (klik) drożdżówkami. Mogę jedynie zaserwować Ci przepis, wg którego moja Krysia upiekła te słodkości.

SKŁADNIKI:

Ciasto

220 ml mleka

40 g drożdży prasowanych

10 dag cukru

0,5 kg mąki tortowej

80 g masła

1 jajko

0,5 łyżeczki soli

białko z jednego jajka

Masa serowa

1 jajko

70 g cukru

1 łyżeczka cukru wanilinowego

0,5 kg sera białego (twarogu)

10 dag śmietany 18%

WYKONANIE

Ciasto

Z podanych składników wyrobić ciasto, nakryć czystą lnianą ściereczką i odstawić w ciepłe miejsce do wyrośnięcia. Następnie uformować gruby wałek, podzielić go na krążki, z których ulepić placuszki o średnicy około 10 cm, znowu zostawić do wyrośnięcia przez około 30 min. Następnie na środku każdego placuszka uformować wgłębienie.

Masa serowa

Utrzeć jajko z cukrem i cukrem wanilinowym. Ser zmielić, dodawać stopniowo do ucieranego jajka, wymieszać ze śmietaną. Wypełniać masą serową wgłębienia w placuszkach. Posmarować placuszki białkiem i piec w piekarniku nagrzanym do 200 stopni C przez 20 minut. Podawać po ostudzeniu (jeżeli jakieś jeszcze zostaną).

SMACZNEGO

Drożdżówka z serem

I to nie jedna! Moja młodsza córka po raz pierwszy w życiu upiekła przepyszne drożdżówki z serem. Jedna z nich nawet nie doczekała w całości, by ją porządnie "obfocić". 

Starsza pociecha bardzo skrytykowała fakt, że opychamy się słodkościami. Mądrala - była 100 km dalej i nie czuła tego zapachu. Zmieniła zdanie, kiedy wkrótce nas odwiedziła. Krysia naszykowała już kolejną porcję. Wtedy okazało się, że temu aromatowi i - przede wszystkim - smakowi naprawdę trudno się oprzeć :)

Gwiazda noworoczna

Witam wszystkich w nowym - 2015 roku. Życzę, by był on lepszy pod każdym względem od wszystkich poprzednich lat. Niech się Wam darzy, niech spełniają się Wasze marzenia, a zdrowie Was nie opuszcza. Niech wszystkie troski Was omijają szerokim łukiem.

A ja na Nowy Rok upiekłam drożdżową gwiazdę z nutellowym nadzieniem. Pycha!

Przepis znalazłam TUTAJ

Imieninowy prezent

Jedna z moich koleżanek, taka "realna", nie wirtualna tym razem, para się malowaniem ikon. Zawsze myślałam, że ikony, to się pisze, a nie maluje, ale właśnie ta koleżanka wyjaśniła mi, że tak naprawdę powinno się mówić maluje. Podobno pomyłka bierze się ze słabej znajomości języka rosyjskiego.

Nie ważne. Otóż zawsze podobał mi się jeden motyw, czego nie ukrywałam przed Gosią. Nigdy jej jednak nie prosiłam o namalowanie ikony dla mnie. Myślałam sobie, że jak zasłużę, to kiedyś dostanę jakąś ikonę. Nie przypuszczałam, że dostanę tę, która podoba mi się najbardziej. I w końcu... w tym roku "w okolicach" moich imienin koleżanka zrobiła dwie takie ikony (tylko z różnym tłem). Ja dostałam taką:

Prawda, że jest piękna?
A druga jest taka:

Jakby tego było mało, to w ogródku zakwitły moje ukochane piwonie:

Od starszej córki z narzeczonym dostałam książkę H. Cobena "Sześć lat później", a młodsza pociecha zrobiła dla mnie tort pischinger - mniam, mniam.

Takie miałam w tym roku imieniny.

Czerwcowe potwory

Chyba w każdej rodzinie funkcjonują specjalne słowa, zdania, czy hasła, które są zrozumiałe tylko dla członków tej rodziny. U nas jest tego dosyć dużo. Można powiedzieć, że mamy własny "rodzinny slang". Jednym z określeń, które pojawia się w czerwcu, a kończy we wrześniu to: POTWORY. Wymyśliły go moje dzieci, kiedy były już na tyle duże, że zatrudnialiśmy je do pomocy przy robieniu PRZETWORÓW, czego nie lubiły. Tegoroczne potwory rozpoczęły się od konfitur truskawkowych. Zapraszam na degustację :)