I już mnie wkurza

Ten nowo wyszywany obraz mnie wkurza. Chociaż właściwie obrazek niczemu nie jest winny, tylko ja, ja sama i nikt inny. Tak to jest, jak się dobiera kolory wieczorem, bo chciałoby się jak najszybciej chwycić za igłę. Wydawało mi się, że mam tego koloru tyle, że mogłabym zakrzyżykować pół piętra w bloku wielorodzinnym, a po zużyciu całego motka - 8 metrów!!! - przekonałam się, że mam tylko trzy takie motki, a pozostałe są tylko BARDZO do nich podobne. Jednak w dziennym świetle wyraźnie widać różnicę. I gdybym nie musiała używać tego koloru na dużej jednolitej powierzchni, to zmieniłabym na podobny kolor i nikt nie zorientowałby się, że brakło nici. A teraz będę pruć pół kilometra kwadratowego i kląć na siebie w duchu, a co jakiś czas nawet głośno sobie wymyślać. Aha, bo jeszcze zapomniałam dodać, że dokupienie tego odcienia nie wchodzi w rachubę, bo nitka jest prezentem od znajomej z USA, która sprowadziła ją chyba z Węgier, czy jakoś tak. W każdym razie w Polsce nie kupię, a sześciu motków sprowadzać nie będę. Wrrrr, grrrr, wrrr
Na tych zdjęciach:

już widać, że pruję.
Zrodziła się jednak w mej głowie nowa myśl: "A może by tak darować sobie wyszywanie na kanwie gobelinowej, wziąć piękną cieniowaną aidę (wszak mam taką!) i w ogóle nie wyszywać tła?"
Hm, mam teraz myślenice... Ta myśl jest bardzo natarczywa... Nie chce mnie opuścić... Chyba się jej poddam...